این روزها این ابیات را فراوان یاد کرده ام

نمی دانم  چه می خواهم خدایا

به دنبال چه می گردم شب و روز 

چه می جوید نگاه خسته من

چرا افسرده است این قلب پرسوز 

ز جمع آشنایان می گریزم

به کنجی می خزم آرام و خاموش 

نگاهم غوطه ور در تیرگیها

به بیمار دل خود می دهم گوش 

گریزانم از این مردم که با من

به ظاهر همدم و یکرنگ هستند 

ولی در باطن از فرط حقارت

به دامانم دو صد پیرایه بستند 

از این مردم که تا شعرم شنیدند

برویم چون گلی خوشبو شکفتند 

ولی آن دم که در خلوت نشستند

مرا دیوانه ای بدنام گفتند ...

فروغ فرخزاد