این هم شعری درباره عشق

گفتم نگویمت که چسان بی‌تو می‌گذشت

این بیست سال با همه روز و سالهاش

هر ثانیه بسان یکی قرن بس دراز

غم بود و عشق و داغ دل و شور و حالهاش 

 

این بیست سال خاطر آن عشق زنده بود

در گوشه دلی که نهادیش بی پناه

شبها سحر شدند و در آن جان من فسرد

وای از دهان برآمد و از سینه دود آه

هرگز نشد که بشکنم از رنج روزگار

از بس که سخت بود برایم فراق تو

کمتر شدش که شکوه کنم از غمی دگر

زان شب که ماند شکوه دل در اتاق تو

گفتی: خدا نخواسته با هم یکی شویم

آن روزها که بود بجز تو خدای من؟

آخر چگونه طبع لطیفت اجازه داد

کاین گونه بشکنی تو خودت را؟ (سوای من)

رفتی و دل به دام دگر دادی و هنوز

این چشم دورمانده وجودش برای توست

این سرنوشت تیره چه بودش رقم زدی؟

این رد خون که می نگری رد پای توست

من که خموش ماندم و خون خوردم از فراق

با تو ولی زمانه چرا خوب تا نکرد؟

پیرت نمود و چین و چروکش به رخ کشید 

این روزگار با تو هم آخر وفا نکرد

دیگر بس است این همه رویای ماه و مهر

از یاد رفته ام که چسان است مهر و ماه

آن بیست سال رفته ولی یک سوال هست:

هر شب مرا چگونه بکشتی تو بیگناه؟

…

دیدم تو را ولیک نپنداشتم تویی

دیگر بسان ماه دل افروز نیستی

تاریک شد ستاره بخت بلند تو 

دیگر تو آن چراغ شب افروز نیستی

پاییز 1389. م. باغبان