یادداشت: آخرین یادداشت برای درس ادبیات فارسی

این آخرین یادداشتی است که برای درس ادبیات فارسی و این ترم تحصیلی می نویسم. فهرست آخر را لحظاتی پیش دوباره روی وب گذاشتم. اگر کسی مطلبی فرستاده که بنده در یاد ندارم یا به اشتباه از قلم افتاده یادآور شود. بنده آن را در لیست اصلی که لیست نمرات کلاسی است وارد خواهم کرد و دیگر روی وب منتشر نخواهد شد.

همان طور که ملاحظه می کنید، متاسفانه بیش از 30 درصد کلاس در فعالیتهای کلاسی شرکت نکرده اند و این سبب شرمندگی است و نشان می دهد که یا روش بنده در ارائه درس و تکلیف درست نبوده است یا به قدر کافی سخت نگرفته ام. شاید اصلا برای معلمی ساخته نشده باشم. باید کمی در این باره فکر کنم... .

می دانم با دیدن برگه امتحان عده ای مرا دعا و عده دیگری نفرین خواهند کرد. البته، این عده نباید جز خودشان کس دیگری را سرزنش کنند. چون تازه خواهند فهمید که چه اندازه تکالیف کلاسی مهم بوده است و این همه اصرار برای چه بوده است. دوستان دیگر، آن را داستان طنزی دیگر از این بنده خواهند یافت.

بنده به حسب وظیفه از تک تک عزیزان مطالبی خوانده ام. نوشته بعضی دوستان را کامل و نوشته برخی دیگر را به طور اتفاقی. دوست داشتم فهرستی از غلطهای املایی باور نکردنی را اینجا بگذارم، ولی دیگر فرصتی برای این کار نیست. به چند نمونه آن بسنده می کنم:

1. به اسرار و پافشار مادرم: اصرار -پافشاری

2. در هیئته محله: در هیئت

3. حسه ضعیف: جثه

4. ضریف اندام: ظریف

5. تقاظای کمک: تقاضا

6. امتهان: امتحان

7. ضهمت: زحمت

8. ساییتان: سایه تان

9. دوستارتان: دوستدارتان

10. در اصر: در اثر

11. سرات مستقیم: صراط 

12. راجب: راجع به

و...

یک کتاب کوچک هم از نوشته های همراهان درست کرده ام که نامش را از نوشته آقای داریوش ابراهیمی گرفته ام: «فقط برای دو نمره بیشتر». به محض تمام شدن و یافتن فرصت بیشتر، برای یادگار آن را در اختیارتان قرار خواهم داد.

برای بنده، ترم گذشته روزهایی سخت اما شیرین داشت. حدود 30 واحد درس گفتم و یک طورهایی هم از پا درآمدم. با این همه، تلاش کردم ذهنیت شما را نسبت به درس ادبیات و زبان فارسی و حتی سینما و موسیقی و خیلی چیزهای دیگر عوض کنم و پنجره تازه ای به روی باغ ادبیات باز کنم. در حقیقت، خواستم اندکی از لذت ادبیات را به تقلید از باب راس و لذت نقاشی اش به شما هم منتقل کنم. امیدوارم توانسته باشم.

حالا، پس از 4 ماه، می خواهم به کارهای مهم عقب مانده دیگری برسم و ناچارم برای تجدید قوا ترکتان کنم. آرزو می کنم همراهان عزیز هر جا که هستند تندرست باشند و ایامشان به کام باشد.

خاطرات خوبی که از کلاسهای شما برایم باقی ماند مرا کافی است. دم همگیتان گرم و سرتان خوش. کم و زیاد درسهای ارائه شده و حرفهای عجیب و غریبم را بر این بنده ببخشایید. به شادی و رامش و بدرود باشید.

با احترام و ارادت

دوست و همراه شما- م. باغبان

29/10/92