یادداشت: از این همه دریغ که من میخورم چه سود؟

پیش دیدگانم عکس مردی است که روزی تنها مرد همه زندگیم بود. تصویری با یک خط مشکی مورب در گوشه بالای سمت چپش که نشان از رفتن دارد. رفتن یک مرد؛ رفتن یک زندگی؛ و رفتن همه دلخوشیهای من.

تا بود دلم به جایی بند بود. تا بود زمین زیر پایم را استوار می یافتم. سالهاست نه بند جایی هستم و نه اعتمادی به این زمین لغزان دارم. یادش بخیر، روانش شاد!