ادبیات پیامکی

موبایل خیلی چیز دوست داشتنی ای نیست، دست کم برای آنها که نمیخواهند همیشه در دسترس باشند عذاب است. اگر خاموش باشی یا جواب ندهی «فرهنگ استفاده از موبایل» را بلد نیستی و اگر از بیخ موبایل نداشته باشی عندالضروره به دردسر می افتی. در عین حال، پیامک چیز خوبی است و اگر یاد بگیریم کارهایمان را با پیامک انجام دهیم هم حریم خصوصی دیگران را به هم نزده ایم و هم خیالمان راحت است که مطلبمان را رسانده ایم.

 در این بین، بجز جوکها و لطیفه ها و تبریک و تسلیتها که دائم می آیند و میروند، گاه بین بنده و تنی چند از دوستان روابط ادبی پیامکی برقرار میشود که اتفاقا بد هم از آب در نمی آید. مثلا، روزی یکی از دوستان جانی پس از مدتها با شماره ای غریب پیام داده بود که:

• گل هم نیاز به باغبان دارد چه رسد به ما که هرزه ایم! شاید ما را بکنی (به زیر کاف نه پیش). یا محسن قد اتاک المسیء.

نمی شناختمشان. فردا روز نوشتم:

• درود. ادبیاتتان بسی آشناست نمره تان نه. شرمنده که بجا نمی آورم. باغبان

نوشتند:

• ادبیات که چه گویم. بدی و بی ادبی ما را ببخشید. شما که خود ادب هستید

در پاسخ این بیت را نوشتم:

• ز ناسپاسی من ناشناس می مانید / و یا حکایت دیدار در خفا خوشتر؟

پاسخ دادند:

• سرگشتگیتان سزاوار که با نمره ای دگرگون زخمه آزار میزنم

نوشتم:

• این زخمه ها مرا به غریبی نمود راه /سرگشتگی مگو که بهشت مکرر است

نوشت:

• روزتان پر کار و روزه تان پربار. فلانی هستم با همراه نخست.

مدتها بود از ایشان خبر نداشتم و به پیامهایم پاسخ نمی داد. تماس گرفتم و یک دل سیر با هم زدیم.